Mannelijke kwetsbaarheid deel 2 gaat over; Op eigen benen staan wanneer je moeder overlijd. Mannelijke kwetsbaarheid is geen zwakte, maar een essentieel onderdeel van volwassen mannelijkheid. In dit tweede deel vertel ik meer over mijn reis. Wat er met mij gebeurt is wanneer ik, door het overlijden van mijn moeder, echt op eigen benen ben gezet. Tevens ben ik op een laagje dieper gestopt met pleasen. Ben ik gezondere grenzen gaan leren stellen. Heb ik in het mannenwerk authentieker aanwezig leren zijn. Ook maak ik duidelijk waarom relaties een krachtige initiatie vormen naar innerlijke volwassenheid.
Mijn reis in mannelijke kwetsbaarheid deel 1 ging hier aan vooraf. Er zijn momenten in een mannenleven waarop woorden tekortschieten. Momenten waarop geen theorie of coaching of spiritualiteit je kan voorbereiden op wat er werkelijk gebeurt. De dood van mijn moeder was zo’n moment voor mij. Niet omdat zij alles voor mij deed. Meer omdat zij, vaak onzichtbaar en zonder dat ik het doorhad. Een fundament is geweest besefte ik me achteraf. Een plek waar ik altijd kon landen, kon zijn met alles wat er leefde in mij. Waar ik me niet hoefde te bewijzen. Waar ik, hoe volwassen ik ook was, nog even kind mocht zijn. Geen vragen, geen verwachtingen gewoon zijn. Toen mijn moeder, die onbewust zo'n plek invulde wegviel. Veranderde er iets fundamenteels in mij.
Aan alles zag ik dat de wereld door draaide, mensen gingen en gaan verder. Maar in mij was er iets verschoven. Iets wat niet meer terug te draaien was en is. Ik kan nu pas na meer dan een jaar de woorden vinden om dit te delen. De dood van mijn moeder heeft mij innerlijk op eigen benen gezet. Zonder overleg. Zonder handleiding. Daar sta je dan ineens op jezelf. Zonder achterdeur. Zonder iemand die het onbewust opvangt... en toen werd mij pas zichtbaar wat ik tot dan toe dacht gedragen te hebben en wat niet. Er zijn toen heel wat overtuigingen en gedachtes gesneuveld over wat wel of niet waar is. Het confronterende hierin is het bewust mentaal afbrokkelen om te wachten op een innerlijke impuls, die vertelt wat de volgende stap is.
Veel mannen, net als ik, dachten en denken dat verantwoordelijkheid nemen betekent dat je hard werkt. Voor alles zorgt en doorgaat, dat is tevens ook wat ik geleerd heb. Volgens mij ben ik echt de enige hierin. Wat ik voor mezelf heb ontdekt is dat echte verantwoordelijkheid begint daar waar je niet meer kunt leunen. Maar het zelf mag doen. Toen mijn moeder overleed. Viel er een laag van vanzelfsprekendheid weg en precies daar ontstond voor mij volwassen mannelijkheid. De vele vragen, kritische en ondersteunende, die in mij omhoog kwamen.
Wat draag ik werkelijk en waar laat ik mij onbewust dragen? Wat heb ik aangenomen als waar en wat niet? Van vluchten in werk. Tot aan vluchten in afleiding buiten mij, alles kwam het afgelopen jaar voorbij. Inmiddels weet ik. Dit intense moment is geen straf, het is voor mij nu een initiatie geworden naar de mooiste versie van mezelf. Zo'n initiatie kun je ook ervaren bij een Zweethut vision quest.
Pleasen is geen karaktereigenschap, maar een overlevingsstrategie. Ik dacht dat ik al vele varianten had gehad en ze allemaal kende. Maar er niet mogen zijn, lag er in de diepte nog onder als overlevingsstrategie en overtuiging. Het pittige was om te beseffen toen deze wegviel, dat ik van binnen best angstig was voor heel veel dingen.... Waar ik daarvoor er vrolijk aan voorbij ging, door in snelheid te handelen, besef ik me nu, hoe aandachtiger en trager ik handel hoe meer ik van mezelf meeneem in contact en in verbinding.
Veel mannen, net als ik, hebben geleerd dat aanpassen aan je omgeving veiligheid biedt. Inmiddels weet ik dat pleasen levensenergie kost, mijn levensenergie. Ik heb op zoveel vlakken mezelf weggegeven...toen ik die besefte deed het echt pijn. Ik ontdekte dat ik vaak mezelf verlaten had. Om de ander niet kwijt te raken en dus de verbinding. Want ik had immers al vroeg geleerd, dat als ik me aanpas aan mijn omgeving, dat ik er dan verbinding en erkenning voor terug krijg. Zo hoefde ik niet naar mijn mannelijke kwetsbaarheid, deel 2.
Echter is dan je hele systeem, mijn systeem en mijn lichaam. Erop geënt om die bevestiging buiten jezelf te vinden. Niet in jezelf, wat eigenlijk vaal handiger en makkelijker is als je weet hoe. Dat was mij heel lang onduidelijk en is me de afgelopen jaren steeds duidelijker geworden.
Voor mij betekent stoppen met pleasen, duidelijke keuzes maken. Die passen bij mijn hart, ziel en lichaam. Duidelijke grenzen aangeven. Waarin ik mezelf, mijn lichaam, hart en ziel eer in plaats van er aan voorbij ga. Dat ik in verbinding met de ander en de wereld om heen trouw blijf. Aan mezelf, mijn lichaam, mijn hart en mijn ziel. Niet vanuit hardheid, maar vanuit innerlijke waarheid.
Authentiek zijn betekent, voor mij, aanwezig zijn bij wat er in mij leeft. Doordat te doen ontwikkel ik mijn eigen authenticiteit. Ook als dat ongemakkelijk is. Ik ben inmiddels wat ouder en wijzer. Ik kan nu zeggen dat ik vaak aan het ongemak voorbij ging. Door heel snel te handelen. Door te pleasen en weg te gaan bij mezelf. Het vroeg en vraagt moed. Een spreekwoordelijke hand in mijn rug, om alles te ervaren en om het aan te gaan.
Het afgelopen jaar vond ik het heel confronterend om steeds dieper en dieper met mezelf in contact te komen en mijn mannelijke kwetsbaarheid deel 2. Tussen alle dingen, lees werk en mijn leven, door. Tot ik de afgelopen maand in een soort complete stilstand kwam. Waarbij ik echt dacht, wauw er is niks van me over. Het eindigt het stopt nu. Maar ik zie nu in dat er veel moed voor nodig was om dit aan te gaan. Bewust mentaal af te brokkelen om van daaruit van binnen te wachten op een antwoord een impuls.
Die had voor mijn gevoel heel lang op zich laten wachten. Ik weet nu dat dit zo lang duurde omdat ik er zoveel overheen gelegd had aan lagen en mechanismen. Werkelijke authenticiteit vraagt van mij dat ik stop met rollen spelen en mezelf niet langer verlaat.
Ik vindt inmiddels dat aanwezig zijn in elk contact en moment. Een daad van mannelijke kracht is zoals ik het ontdekt heb.
Door alles wat er gebeurde de afgelopen periode hebben grenzen voor mij een hele andere betekenis gekregen. Ik dacht altijd dat het hoge muren waren waar zelfs ik zelf niet bij kon. Zodat ik veilig en beschermd achter deze muren kon schuilen en het niet werkelijk aan hoefde te gaan. Door dat ik naar binnen ben gedoken de afgelopen periode, een laagje dieper. Want volgens mij werkt het zo dat we elke keer een laagje dieper gaan en een laagje afpellen van ons zelf. Zodat we elke keer dichter bij ons zelf komen. Kwam ik stukken in mezelf tegen die ik had weggestopt en nu aan had te kijken om verder te groeien.
Waardoor ik het stukje "mijn hoge muren ter bescherming" mocht laten gaan om het aan te gaan in mezelf en mijn vernieuwde grenzen te stellen. Wat voelde dat super kwetsbaar om mijn muren te laten zakken en dan in contact te zijn met de buiten wereld en alles op een hele andere laag binnen te laten komen. Ik merkte dat ik echt alles opnieuw had te leren een laagje dieper, net even anders. Ik herken het in mezelf als het gaat om groeien en veranderen. Dat het soms aan de oppervlakte hetzelfde eruit ziet, maar van binnen net even anders voelt. Omdat je energetisch en emotioneel een nieuwe laag in jezelf aanboort en die in contact brengt met jezelf en de wereld om je heen.
Zo mocht ik ook opnieuw mijn grenzen leren stellen op een andere laag. Ik had niet door dat ik door mijn please patroon altijd aan mezelf voorbij ging. Nu ik vanuit dit nieuwe vertrekpunt opnieuw mijn grenzen mocht aangeven. Was het een hele uitdaging om ze te stellen zonder mezelf weg te geven. Ik weet inmiddels dat ze essentieel zijn voor gezonde relaties, en zelfrespect, met ten eerste jezelf en daarna ook de wereld om je heen.
Voor mij betekent grenzen stellen dat ik duidelijk communiceer over wat ik wel of niet wil. Dat ik verantwoordelijkheid neem voor alle delen en stukken in mezelf. Ik geloof dat we allemaal uit meerdere delen en innerlijke stukken bestaan. Zoals onze innerlijke man, vrouw, jongen en meisje. Daarnaast neem ik graag, steeds vaker, de tijd in de keuzes die ik maak. Voor mijn gevoel, zodat ik alles in mezelf ook serieus kan nemen. Hierdoor creëer ik ruimte voor echte verbinding. Met alles in mezelf en dus ook de wereld om me heen.
Immers begint een mooiere wereld bij jezelf. Tevens is dit volgens mij ook het begin van volwassen onvoorwaardelijke liefde.
Als ik heel eerlijk ben. Heb ik lange tijd vanuit mijn innerlijke kind spiritualiteit gebruikt. Om op een laag mijn pijn en eigen verantwoordelijkheid te vermijden. Het is een valkuil waar je makkelijk in stapt in de hedendaagse maatschappij. Mede door zijn drukte en oppervlakkigheid.
Zo was op een laag spiritualiteit voor mij ook een manier geworden om mijn pijn te vermijden. Wanneer je dan in verbinding geconfronteerd wordt. Met spiritueel narcisme is dat erg confronterend, zachtjes uitgedrukt. Het zorgde erbij mij voor dat ik eerst hard wilde wegrennen. Me op alle lagen wilde afsluiten. Doordat ik er niet mee weg kwam. Had ik het aan te gaan. Door te kijken naar wat ik deed en hoe ik het deed. Wat ik met mezelf en de ander deed. Wat de gevolgen van mijn acties waren, die ik had te nemen.
Zo kan ik nu zeggen dat spiritueel narcisme geen oordeel is, maar een uitnodiging om te groeien. Een uitnodiging om eerlijk te blijven naar jezelf. Bewust te voelen in mezelf en duidelijke grenzen te stellen. Zodat ik ook duidelijk kan zijn naar de ander en de wereld om me heen. Ik weet nu dat echte spiritualiteit verbonden is met het lichaam. Relaties, eigen verantwoordelijkheid en mannelijke kwetsbaarheid deel 2. Kortom bewustzijn, om alles van jezelf serieus te nemen. Zodat je daarna ook de wereld om je heen kan ontvangen. Ik blijf me verwonderen over dit leven. Hoe we elke keer weer een laag dieper gaan in contact. Met ons zelf en dus ook met de wereld om ons heen. Ik kan inmiddels ten diepste voelen. Dat mijn kwetsbaarheid mijn grootste kracht is.
Mannelijke kwetsbaarheid deel 2. Laat mij zien dat alle relaties met anderen oefenplekken zijn. Oefenplekken om de mooiste versie van jezelf in contact te brengen. Ik heb inmiddels ontdekt dat om te groeien bewustzijn nodig is. Door dat ik bewust kan reflecteren. Leer door confrontaties. Geven de ervaringen met anderen. Mezelf de mogelijkheid naar een volwassen mannelijkheid te groeien. Mijn relaties die ik gehad heb zijn spiegels. Ze laten mij elke keer veel moois zien. Waar ik mezelf verlaat en waar niet. Het wordt vaak pas bewust achteraf. Omdat het in het moment onduidelijk is. Te confronterend of te veel. Waardoor ik niet elke keer de les, in het moment, kon pakken. Dit werd dan pas achteraf zichtbaar. Zo kan ik echt zeggen dat relaties prachtige spiegels zijn. Die nodig zijn om als mens te groeien. De juiste relaties ondersteunen je. Om de meest authentieke versie van jezelf te worden.
Voor mij gaat het in het leven om groeien naar de mooiste versie van mezelf. Naar mijn mannelijke kwetsbaarheid deel 2, een levenslange beweging.
Van overleven naar leven. Van aanpassen naar anderen en de wereld om me heen. Naar het leven van mijn waarheid in mezelf. Deze ook uitdrukken in de wereld om me heen.
Soms begint die beweging precies daar waar je moeder sterft. Zodat ik kon besluiten, niet geheel vrijwillig, om volledig aanwezig te zijn in mijn eigen leven.
Motivator, Trainer, Ademcoach, Trainingsacteur
I will be back soon
